Kochani, trwajmy we wspólnocie, angażujmy się we wspólnotę, ponieważ być może ze względu na nas, naszą wspólnotę, moją i twoją wiarę i modlitwę, Bóg zechce uzdrowić naszych bliskich: może współmałżonka, może dzieci czy wnuki... a może ze względu na wiarę naszej wspólnoty, Bóg uzdrowi także nas gdy będziemy takiego uzdrowienia potrzebowali...?
Warto też zauważyć, że zanim Jezus uzdrowił z choroby fizycznej, to najpierw przebaczył grzechy, czyli w pierwszej kolejności zatroszczył się o zdrowie duchowe! Dla Boga liczy się w pierwszej kolejności nasz stan ducha, serce = sumienie, a więc jeśli chcemy prosić Pana Jezusa o uzdrowienie ciała, to najpierw prośmy o uzdrowienie ducha: pojednanie i zjednoczenie z Bogiem i ludźmi czyli o komunię = jedność z Bogiem i ludźmi.
W I czytaniu z Ks. Izajasza usłyszeliśmy: Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje, skacząc i wykrzykując z uciechy.
Te słowa oddają nastrój tego co wydarzy się dziś po Mszy świętej i adoracji Najświętszego Sakramentu. Wiele osób ze wspólnot Odnowy w Duchu Świętym: formalnie i uroczyście podejmie lub odnowi swoje głębokie pragnienia większego zaangażowania w prowadzenie życia duchowego.
Niektórym ludziom wydaje się, że wspólnota Odnowy w Duchu Świętym to grupa osób którzy fajnie się modlą: ładnie śpiewają, uśmiechają się, klaszczą i wysoko wznoszą dłonie... To wszystko prawda, ale nie cała prawda... Cała prawda jest taka, że wspólnota Odnowy w Duchu nie zatrzymuje się tylko na ładnych – zewnętrznych – często emocjonalnych entuzjastycznych formach pobożności, ale podejmuje świadome życie duchowe polegające na rozeznawaniu woli Bożej w codziennym życiu, na rozważaniu Słowa Bożego, na stawianiu Eucharystii w centrum swojego życia, na ciągłej formacji we wspólnocie i przez udział w różnych szkoleniach organizowanych przed koordynatorów diecezjalnych i ogólnopolskich.... Członkowie wspólnoty praktykują codzienny rachunek sumienia i systematycznie korzystają z sakramentu pokuty; a także podejmują wiele dzieł na rzecz parafii, dzieła ewangelizacyjne i charytatywne. Członkowie Odnowy w Duchu odwiedzają ludzi samotnych, chorych, służą modlitwą wstawienniczą, pomagają tym, którzy przeżywają trudne sytuacje życiowe; wspierają także prace misjonarzy między innymi Stowarzyszenie Misji Afrykańskich, nasza wspólnota od lat wspomaga finansowo dzieci i młodzież w Afryce...
Pragnienia, które nazwaliśmy „nasze credo” zawarte w 11 punktach, są piękną syntezą głębszego autentycznego życia duchowego – stylu życia, w którym Bóg jest na pierwszym miejscu...
Kochani, cieszę się, że mogę wam towarzyszyć jako opiekun wspólnoty i życzę Wam wytrwania. Pamiętajcie, że w życiu duchowym jedyną przegraną jest zniechęcenie. Nigdy nie dajcie się zniechęcić. Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje. Amen.