Mt 25, 31-46
Poniedziałek pierwszego tygodnia Wielkiego Postu stawia przed nami obraz sądu ostatecznego - to co będzie na końcu. Św. Jan od Krzyża, wielki doktor Kościoła i mistrz duchowości chrześcijańskiej stwierdza: "pod koniec życia sądzeni będziemy z miłości".
W naszych wysiłkach wielkopostnych uświadamiamy sobie, że to Miłość jest najważniejsza. Bóg jest Miłością. Chrzest zanurzył nas w to źródło Miłości poprzez Paschalne Misterium Chrystusa. Pokuta jest powrotem do prawdy chrztu i jest odnowieniem Miłości w nas. Trzy ważne praktyki religijne, które uświadomiliśmy sobie na początku Wielkiego Postu: modlitwa, post i jałmużna, wiążą się wewnętrznie z sobą jako dzieło miłości. Wyraz miłości ku Bogu - modlitwa, Wyraz miłości drugiego człowieka - jałmużna (w sensie dzielenia się, otwarcia na potrzeby innych) i Wyraz miłości prawdziwej do siebie samego - panowanie nad sobą, ład, harmonia wewnętrzna, uporządkowanie.
Uznajmy przed Bogiem, że jesteśmy grzeszni, że brakuje nam Miłości i błagajmy Go o miłosierdzie, aby udział w dzisiejszej Mszy Świętej przywrócił nam Miłość, Pokój i zapał w wysiłku nawrócenia i pokuty.

Dzisiejsza liturgia Słowa Bożego przypomina nam o konieczności przykładnego życia w wierze. Słowo Boże zwraca naszą uwagę, że wyznawanie wiary w Boga nie jest tylko sprawą prywatną, osobistą, ale ma także wymiar społeczny: a więc każdy z nas, wezwany jest, aby świadczyć wobec innych ludzi o Jezusie Chrystusie, który jest naszym Zbawicielem, podobnie jak świadczył o Jezusie Chrystusie Jan Chrzciciel - czytamy o tym w dzisiejszej Ewangelii.
W pierwszym czytaniu Bóg wzywa Izajasza, aby ten był światłością dla pogan, aby zbawienie dotarło aż do krańców ziemi. W drugim czytaniu św. Paweł poucza, że "jesteśmy wezwani do świętości wespół ze wszystkimi", czyli nie tylko osobiście, ale wspólnotowo, a wiec nasza świętość ma promieniować na innych ludzi, ma być dla nich świadectwem pięknego chrześcijańskiego życia...

Tytuł tego artykułu jest własnym tłumaczeniem tego wersetu. Biblia Tysiąclecia bowiem zamiast "charyzmat" tłumaczy: "dar", co może oznaczać bardzo różne rzeczy, np. dar łaski lub jeden z siedmiu darów Ducha Świętego, i może nie mieć nic wspólnego z charyzmatem, o jaki idzie św. Pawłowi; zamiast „ma” (greckie echei) tłumaczy: "otrzymuje". W tym rozmyślaniu grecki rzeczownik charisma, występujący w znaczeniu ścisłym, będziemy prawie zawsze tłumaczyć przez "charyzmat". W ten sposób uniknie się wielu nieporozumień.
Duch Święty, zstępując do serc ochrzczonych, nie tylko czyni neofitów dziećmi Bożymi, braćmi Chrystusa, dziedzicami chwały wiecznej, świątynią Boga żywego, ale równocześnie obdarza ich bogactwem charyzmatów. Chrześcijanin, jako świątynia Ducha Świętego, jest wewnętrznie wspaniale przyozdobiony. Tym wewnętrznym wyposażeniem są charyzmaty.

1. Pojęcie i podział charyzmatów

W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: Kto właściwie jest największy w Królestwie niebieskim? On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w Królestwie niebieskim (Mt 18, 1–4).
Panie, moje serce się nie pyszni
i oczy moje nie są wyniosłe.
Nie gonię za tym, co wielkie,
albo co przerasta moje siły.

Modlitwa adoracji to nie jest to samo, co medytacja czy kontemplacja... Doświadczenie duchowe Kościoła uczy, że adoracja jest to „modlitwa serca” - przed obliczem żywego, rzeczywiście Obecnego Jezusa Chrystusa. Tego samego, który przyszedł na świat, który nauczał, który za nasze grzechy umarł i zmartwychwstał abyśmy mogli żyć wiecznie. W modlitwie adoracyjnej jak sama nazwa wskazuje „adorujemy” czyli trwamy przed Panem Obecnym realnie w Najświętszym Sakramencie.
Niektórzy ludzie na tego rodzaju modlitwie czują się zagubieni, trochę zdegustowani, po upływie jakiegoś czasu zadają sobie pytanie, co oni właściwie tutaj robią, nie mają żadnych pomysłów, albo sięgają po jakiś modlitewnik i zaczynają coś czytać, szukają czegoś, co zajmie im czas... a nie oto tu idzie...

Zasmucony bogaty człowiek z dzisiejszej ewangelii przypomina takie opowiadanie: Pewien bardzo bogaty magnat umarł nagle i ku swojemu zadowoleniu obudził się w niebie. Stał przed nim suto zastawiony stół, który wyglądał bardzo zachęcająco. Ogromnie zainteresowany tą perspektywą, pyta anioła ile kosztuje możliwość uczestnictwa w tej niebiańskiej uczcie. – To wszystko kosztuje niewiele, odpowiedział anioł. Ucieszył się bogacz, bo miał jeszcze w oczach swoje przekonanie o zgromadzonych bogactwach ziemskich. Kiedy jednak chciał wręczyć pieniądze, Aniołowie popatrzyli na niego z politowaniem i powiedzieli: „Niewiele się nauczyłeś na ziemi. U nas ważne są tylko te pieniądze, które w czasie swojego życia na ziemi podarowałeś innym. Wtedy posmutniał bogacz, bo uświadomił sobie, że nigdy nikomu nic nie ofiarował.

"Błogosławieni ubodzy..., błogosławieni głodni..., błogosławieni, którzy płaczecie..., błogosławieni, których ludzie znienawidzą z Mego powodu...
Błogosławiony, to znaczy szczęśliwy... Wsłuchując się w dzisiejszą ewangelię, w to kazanie na górze, wygłoszone przez Jezusa Chrystusa można sobie zadać pytanie: czy Panu Jezusowi coś się nie pomyliło? A może to święty Mateusz pomylił się redagując Ewangelię? Przecież cały świat mówi, że to nieprawda. Że jest dokładnie odwrotnie. Wystarczy wziąć do ręki gazetę, czy usiąść przed telewizorem. Od razu zauważymy, że ten świat stworzył zupełnie inne błogosławieństwa; zupełnie różne od tych, które przed chwilą słyszeliśmy:

- błogosławieni, którzy macie pełne konta, piękne domy i samochody,